Over de bergen en door het woud...

Gaan wij naar Sapa toe!  

Onze reis naar Sapa begon in op het perron. Om half 9 vertrok de trein uit Hanoi. In de achterste coupe hadden wij onze 'soft seat' plaatsen. Wendy en Steph zaten aan weerzijden van het gangpad en hadden een losse stoel. Ik zat voor Wendy en er zou nog iemand naast mij komen zitten, want de hele trein was volgeboekt. Voor Stephanie zat een Nederlands stelletje waarmee we aan de praat raakten. Al snel kwam Steph er achter dat ze de jongen kende (Sjors) die uit de buurt van Alphen komt, wat is de wereld toch weer klein. We hebben onze reis in Vietnam met elkaar besproken en het was leuk om even met Nederlanders te kletsen. Op het laatste moment voor vertrek kwam er een vrouw met een meisje naast me zitten. Ze schoof haar koffertje onder haar benen en verkleinde zo ook mijn beenruimte, die al van 'Vietnameze' grote was.   Ze nam het meisje op schoot en ik werd steeds dichter tegen het raam aangedrukt. Op een gegeven moment gebaarde ze naar mijn tas en weer terug naar het meisje. Ze schoof de benen van het kind richting het gangpad en legde haar hoofd op mijn schoot. Het meisje was veels te groot om nog op schoot te zitten, ik schatte haar 9 jaar oud. Maar ik probeerde er maar het beste van te maken, het zou een lange nacht worden. Twee albums later op mijn Ipod was ik nog steeds klaar wakker. Het meisje lag half over me heen gedrapeerd en bleef maar heen en weer draaien. Achteraf hoorde ik ook nog dat ze had lopen kotsen (gelukkig wel in een zakje). De airco, die eerst nog prima was, werd opeens ingesteld op standje tropisch. Al snel veranderde de coupe in een sauna. Het was verschrikkelijk. Terwijl Steph en Wen lekker lagen te snurken, heb ik geen oog dicht kunnen doen. 9 uur later, om 6 uur, kwamen we aan in Lao Cai. Ik zweette me te pletter en was kapot. Met de andere Nederlanders hebben we een mini-van gevonden die ons naar Sapa bracht. Zoals te verwachten, was ik even niet aanspreekbaar. De aanblik van het hostel maakte me al wel een stuk blijer. Prachtig gebouw en met een adembenemend uitzicht over de bergen. En de temperatuur was heerlijk! Na een lekker ontbijtje ben ik op bed neergeploft en als een blok in slaap gevallen. Om 15:00 uur werden we weer wakker en zijn we de stad gaan verkennen. Op de weg van het hostel naar het dorpsplein zaten vrouwen op kleedjes souveniers te verkopen. We werden meteen aangesproken; Where you from? What's your name? How old are you? You buy from me? We maakten al meteen de fout om 'maybe' te zeggen (de truc is om heel duidelijk nee te zeggen). We werden achtervolgd door 2 van hen en niet voor even, maar een half uur lang. Pas toen we iets van ze kochten gingen ze weg. Ze verkochten wel hele leuke spullen ( we hebben de dag erna de hele markt leeggekocht, we kunnen onderhand ons eigen kraampje beginnen).

De verkoopsters zijn van de black H'mong people. Ze hebben prachtige klederdracht. De basiskleur is zwart en hun kleding is versierd met vrolijke geborduurde patronen. Hun lange zwarte haar wikkelen ze om hun hoofd en zetten het vast met een grote kam. Als ze lachen geven ze hun zwart of goud gekleurde tanden bloot. Sapa zelf is een heerlijke plek. Het is eerder een dorp dan een stad met een gezellig plein waar gevoetbald wordt en waar het kerkje verlicht is in een vrolijke kleur. De eerste dag zijn we naar het meer gewandeld. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en het was niet te warm en niet te koud. Toen we de knuddige zwanenbootjes aangemeerd zagen bij een cafeetje hebben we er een gehuurd voor 100.000 dong. We hebben over het water gefietst en van het uitzicht genoten. In de nacht die volgde werd ik wakker, het regende pijpenstelen. Dat was het begin van de typhoon die nog 48 uur zou aanhouden. Het mocht de pret niet bederven,  dus die dag hebben we een trektocht gemaakt met een groepje (dat vooral uit Nederlanders bestond). Met een lokale gids werden we met een minibusje afgezet bij een dorpje waar de wandeling begon. Over de weg liep soms een bruine waterval naar beneden, breder dan ons busje lang was. We werden ontvangen door een groepje H'mong vrouwen die de hele tocht bij ons bleven. Ze hadden allemaal een paraplu en ze verspreidden zich onder de toeristen. Er kwam ook een lief vrouwtje naast me lopen die 2 koppen kleiner was dan ik (ik voel me hier sowieso een reus, en dat zegt wat, want zo groot ben ik niet). Ik weet niet meer hoe ze heet, maar ik was al snel 'her friend' en ze is niet meer van mijn zijde geweken. Ik heb al snel de paraplu van haar overgenomen, want ze was klein, maar ook rond de 45 jaar. Na 6 km lopen kwamen we bij de homestay aan waar we een lunch hadden (noodle soup en een banaan). Daarna hadden we 2 opties: de makkelijke en korte weg (die waarschijnlijk veranderd was in een rivier) of de lange moeilijke weg waar we ongeveer 2.5 uur over zouden doen. We besloten de lange weg te nemen, en het was een avontuur. Berg op, berg af. Langs reistvelden (een keer gleed mijn linker voet weg en stapte ik vol in een reistveld, zodat ik tot mijn enkel onder de modder zat). Maar dat maakte niet uit, want evenlater kwam het eerste riviertje dat we over moesten steken, dus toen waren mijn beide schoenen helemaal doorweekt (ze kwamen nu  goed van pas pap!). Ik heb echt respect  voor de h'Mong-vrouwen die op gemak met hun slippertjes over glibberige stenen stapten en de berg op en af liepen. 'My friend' heeft de hele tijd mijn hand vast gehouden en aangewezen waar ik mijn voet moest zetten, terwijl het eigenlijk andersom hoort te zijn). Als bedankje heb ik wat bij haar gekocht (voor wat hoort wat, dat is hier heel typisch).

We zijn nu alweer wat dagen  verder en zijn alweer in Hoi An. Er is weer veel gebeurd (iets met een afgrond, zwembad en shopgekte en nog veel meer). We houden jullie op de hoogte!

Tam Biet!