Daar zijn we dan! Na ruim 20 uur rijden en vliegen zijn we veilig en heel aangekomen in Vietnam! De drukte van het stoffige, hete en zanderige Abu Dhabi hebben we overleefd, net als al het vliegtuigvoedsel. We konden ons zoethouden met een prive schermpje aan de stoel voor ons, dat ons de nieuwste films, series en muziek aanbood. Live tv of de vliegtuigcam waren ook nog een optie, net als het mooie uitzicht dat soms van onder de wolken vandaan kwam. Slapen was wat moeilijker, maar daar zullen we straks geen last van hebben. Jammergenoeg kwamen we wel een backpack lichter aan. Wendy's backpack is zelf namelijk nog even op vakantie, maar we hopen morgen weer met hem herrenigd te worden. Het vliegveld is zelfs zo lief om hem naar ons hotel te brengen. Onze taxichauffeur kon nauwelijks Engels, maar we zongen samen Celine Dion Liedjes en bij het vallen van het woord Holland wist hij meteen het Oranje voetbal aan ons Nederlanders te koppelen. In Ho Chi Minh City (HCMC) rijdt alles en iedereen op scooters, bestuurd door oude oma's, zakenmannen en beladen met hele gezinnen, krioelen ze om je heen. Van weghelften of verkeersregels trekt men zich niet zo veel aan. Het leven is hier op straat. Er wordt gegeten, gepraat, gekocht, gedanst, gesjanst, gestolen en afgezet. De straten zijn verlicht met gekleurde neonlichten en muziek klinkt uit elke bar. Hier slaapt men blijkbaar niet, want ook ons hotelletje heeft een 24 uurs service. Ons hotel, het GiangSon hotel, ligt in het backpackers district in een klein, smal straatje dat verstopt ligt achter een drukke weg. We worden hartelijk ontvangen door een breedlachende Vietnamees die ons een glas sinaasappelsap aangeeft. Daarna huppelt hij met ons mee naar boven om onze kamer te laten zien en legt hij uit waar we het beste heen kunnen gaan in deze buurt. Na een drankje op de hoek en een eerste gescoorde chilbroek door Wendy (en een lekkere koele douche) zijn we klaar om naar bed te gaan, want man, we zijn gesloopt,